Jeśli chodzi o osoby znane, to umierają na trzy różne sposoby.
Po pierwsze zdarza się, że ktoś umiera zupełnie niespodziewanie i „przedwcześnie”. Wiadomość o tym wprawia wszystkich w dziesięciosekundowe zaskoczenie i odpowiednio głęboką zadumę. Tak umarł na przykład Grzegorz Ciechowskiego.
Po drugie, mamy osoby niegdyś słynne, ale od jakiegoś już czasu nieaktywne publicznie. Jeśli ktoś o nich wspomni, to myśli sobie — no tak, to był gość, wieki temu, na pewno już od dawna nie żyje. I oto nagle w mediach pojawia się o kimś takim informacja, że właśnie zmarł. Wywołuje to zdumienie i lekką dezorientację — jak to, to on jeszcze żył? Przecież dinozaury wymarły już miliony lat temu?! Jeśli był to aktor, to może pojawić się w naszej pamięci niewyraźny czarno-biały kadr; tak, tak, wyobraźcie sobie, że telewizja nie zawsze była kolorowa! Tak zmarł niedawno Robert Vaughn. Pamiętam go z dwu filmów — Siedmiu wspaniałych i Bullita.
