Korzystam prawie codziennie z komunikacji publicznej i ma to wiele zalet, jak również i pewne wady. Do zalet zaliczyłbym możliwość poczynienia powierzchownych obserwacji ludzi, z którymi zapewne nigdy w innych okolicznościach bym się nie zetknął, a którzy pojawiają się w polu mojej zamglonej sennością uwagi z na przemian irytującą lub w jakiś tajemniczy sposób kojącą regularnością, w miarę jak autobus przemieszcza się od przystanku do przystanku.
Rankiem, gdzieś w połowie trasy, na przystanku przy kościele, wsiada codziennie od czterech do ośmiu starszych pań, rozsiada się i zaczyna podniesionymi głosami toczyć swoje niezrozumiałe, monotonne wywody. Ich głosy szybko zlewają mi się w jednolity szum i po chwili z rezygnacją znów zasypiam. Nie wszyscy przyjmują to zjawisko z taką obojętnością. Kiedyś na przykład pewien wyglądający na bezdomnego jegomość, roztaczający wokół siebie woń nie kojarzącą się z zapachem dezodorantu, ani nawet świeżego potu, pogrążony w stanie głębokiej nirwany, ocknął się gwałtownie i wrzasnął – Zamknijcie się, tu się nie da spać! Nie zrobiło to jednak na babciach żadnego wrażenia, i aż do końca swojej podróży biedak na przemian mruczał coś pod nosem i przeklinał, a te buczały dalej jak rój rozdrażnionych os.